Als iemand je in de gaten houdt, dan geeft dat een vervelend gevoel. Als iemand naar je omkijkt of naar je uitkijkt is dat juist fijn.
De laatste maanden hebben we er last van dat we onze collega’s zo weinig zien. En dat we zo weinig gezien worden. Misschien ben je zelfs die ooit zo verfoeide kantoortuin gaan missen; daar was je in ieder geval niet alleen aan het werk.
De wetenschappelijke wereld is voor velen een solitaire omgeving. Maar in deze tijd ervaren zelfs wetenschappers dat zij beter functioneren als er ze collega’s kunnen zien.
Ik hoorde van een cursist dat die een foto van zijn vroegere hoogleraar op zijn prikbord had hangen zodat die nog steeds een beetje over zijn schouder mee kan kijken.
Speciaal voor thuiswerkers worden ook dit soort poppetjes gemaakt die je op je bureau kunt zetten en die in de gaten houden of je wel aan het werk bent.
Zelf heb ik een Minion die ik op straat heb gevonden boven mijn bureau staan en daar verwacht ik geen inspirerende of controlerende invloed van.
Mocht ik daar op enig moment behoefte aan hebben, zou ik eerder kiezen voor het filmpje van de shoebill stork die je indringend aan kijkt.
Silent Writing
Blijkbaar helpt het veel mensen als iemand anders virtueel aanwezig is. In de schrijfgroep die ik coachte, organiseerden de deelnemers zelf ‘silent writing sessions’ waarbij ze de Zoom camera aanzetten en gezeten voor het beeldscherm gingen schrijven. Zo hadden ze toch het idee dat ze niet alleen aan het werk waren.
Mij lijkt het nog beter als we af en toe even de tijd nemen om aan elkaar te vragen: Hoe het gaat nu? Dat kan niet face-to-face en hoeft niet eens met Zoom. We zitten al lang genoeg achter het beeldscherm. Dat kan heel ouderwets met de telefoon.
Deze situatie gaat helaas nog wel even duren.
Laten we elkaar toch maar een beetje in de gaten houden.