Doorzakken met de doctor

Iedereen weet dat de lunches en diners de leukste onderdelen zijn van wetenschappelijke congressen. Je spreekt interessante mensen en kunt uitgebreid kletsen over wat je echt bezighoudt in plaats van te moeten luisteren naar de zoveelste opgepoetste en mooi gepraatte presentatie met veel cijfers achter de komma en andere details die je liever thuis in een artikel had willen lezen.
Daarom zien we tegenwoordig grappige en laagdrempelige combinaties van inhoud en spijs, bedoeld om jonge onderzoekers te lokken en te zorgen dat wetenschap beter verteerbaar wordt. Al bekend is de ‘Pizza met de prof’ en laatst was ik ook betrokken bij ‘Cocktails met de coach’. Op een Europees congres in Turijn mocht ik laatst jonge wetenschappers met loopbaanvragen coachen tijdens een speeddate. De European Science Foundation waar ik tijdens het congres voor werkte had zich uitgesloofd om champagne en lekkere hapjes aan te laten rukken en dat trok inderdaad veel publiek. Desondanks stonden die paar dagen in Turijn voor mij vooral in het teken van de superieure Italiaanse koffie. Prachtig om te zien hoe er tijdens de pauzes razendsnel een koffiebar geopend werd en de barista voor elk van de 500 cappuccino’s toch de tijd nam om er een kunstig blaadjesmotief in te toveren. Ik moest mijn best doen om niet teveel kopjes koffie te scoren, maar ik vermoedde dat de hoogleraren in spé mij toch liever rustig luisterend tegenover zich zagen dan als een hyperactieve stuiterbal.
Het is trouwens ook voor wetenschappelijke doeleinden vaak beter om relaxed te zijn dan heel erg gefocust. Belangrijke wetenschappelijk en creatieve inzichten komen juist wanneer je volledig ontspannen bent, bijvoorbeeld wanneer je onder een appelboom zit te dutten nadat je heftig over de zwaartekracht hebt gepiekerd of in het bad dobbert met ideeën over de dichtheid van metalen.
In Turijn kwam ik een geweldig spelletje tegen dat deze gedachte helemaal onderschrijft: Mindball (www.mindball.se). Je speelt het met twee spelers die tegenover elkaar aan een langwerpige tafel plaatsnemen. In het midden van de tafel ligt een balletje dat elke speler naar de tegen overliggende kant van de tafel moet zien te krijgen met behulp van gedachtegolven. In plaats van adrenaline is het bij dit spel juist kalmte die ervoor zorgt dat het balletje in beweging komt. De meest relaxte speler wint het spel.
Ik sta te popelen om congresorganisatoren te adviseren eens te werk te gaan volgens deze inzichten. Wat mij betreft geen eindeloze presentaties meer. Voor het volgende wetenschappelijke congres adviseer ik een grote hoeveelheid kleurige fatboy’s aan, veel lekkere hapjes, sprankelende alcoholische versnaperingen en zacht kabbelende loungemuziek. We noemen het ‘Doorzakken met de doctor’.